Son Ana Kadar (We Live in Time) 2024

aslında bu filmi izlemeden önce duygusal olarak hazır olun diyorlardı ama bende o kadar etki etmedi. Yine de hiç etkisi yok diyemeyiz elbette ama, çok derin etkilemedi. Film baya sıradan bir konuya sahip ama bu sıradanlık sizi hiç sıkmıyor çok güzel işlenmiş ve çok güzel anlatılmış. O yüzden kesinlikle izlenmeli

Derin bir nefesle tüylerim diken diken olmuş şekilde bitirdim.
Boşanmak üzere olan bir adam ile ciddi ilişki kurmak istemeyen bir kadının aşık olup tüm dünyalarının değişmesini anlatıyor film. Sakin, masalsı ve sizi "yaşamlarının içindeymiş" gibi hissettiren bakış açısıyla ise ekrana kilitliyor. O kadar güzel aşık oldular ki... Hayatları ilerledikçe dağılmalarını istemeyerek izledim buruk şekilde ve beklediğim şekilde dağılmadılar, bittiler. İletişim şekilleri, birbirlerini sevme biçimleri film boyunca hayranlık uyandırdı bende. Çok tatlıydı. Buram buram dram yüklü değil, oldukça basit gerçekçi bir hayat akışına sahipti senaryo. Bu da en etkileyici ikinci yanıydı zannımca. Dram türünde bir film izleyeceğimi biliyordum ama bu kadar çabuk biteceğini ve doyamadığımı hissedeceğimi tahmin etmemiştim. Bazı sahnelerde geçmişle eş değer verildiği için başta kafam karıştı ama sonra düzen oturunca çok keyif aldım. Film bana "Marriage Story" filmini hatırlattı. O kasıtlı bir olayı anlatırken bu kadersel bir olaydı. İkisini de izlerken aynı hislerle bezendim. Eğer bunu izleyip beğendiyseniz "Marriage Story" filmini de beğeneceksiniz. Sakin bir film izleme havasında değilseniz, eğlence arıyorsanız izleyip boşuna olumsuz yorum yapmanızı ve vakit harcamanızı tavsiye etmiyorum. Keyifli seyirler, beğenecekler için :)
O son sahnenin bir veda olduğunun farkındaydım ama beynim "Okey, just dad and child. Where is the mom?" diyip durdu. Korkunç bir his. Rüya gibi ama kabus. Böyle bir filmdi...