Melankoli (Melancholia) 2011

Ölüm şeklimi nasıl istediğimi düşündüğümde, bu filmde bir cevap buldum. Belki acı dolu ama kesinlikle eşsiz bir ölüm. Film de aynı şekilde benzersizdi. Uzun zamandır hiçbir filmde kusur bulamamıştım. Ayrıca, Justine karakteri geçmişte tanıdığım birine çok benziyordu, bu da filmi benim için daha da çekici hale getirdi. Von Trier’in sinematografisi hakkında zaten söyleyecek bir şey bulamıyorum.
Eğer hayatınızın son gecesi olduğunu bilseydiniz, o günü gerçekten keyifle geçirebilir miydiniz? Bence kimse kendini kandırmasın; en çok isteyen bile bunu başaramazdı. Justine’in dediği gibi;
"Bir şey biliyorum, dünya kötü. Kimse özlemeyecek."

"Her canlı bir gün ölümü tadacaktır" derler, ama bu şekilde mi? Burada çaresizlik içinde, sıradan ölümlerden farklı bir durumdayız. İnsanlık tarihinde hep hasta ruhlu olarak görülen, dünyaya tutunamayanlar mı yoksa her an bu dünyaya sıkı sıkıya bağlı olan korkaklar mı kurtulacak? Kim ölümde çareyi bulacak?

Melankoli, her şeyin apaçık sergilendiği bir alegoridir. Kavramlar saklanmaya çalışmaz; her şey gözler önündedir. Bu, açıkça görülen bir yok oluş hikayesidir ve bu yok oluşun sorumlusu da bellidir. Geçmiş, izin verirseniz geleceği şekillendirir ve hatta ona zarar verir. Geçmiş, bir canavardır; korkutucu ve ürkütücüdür. Evet, gerçekten dehşet vericidir.
Melankolinin getirdiği yıkımı hissetmek istiyorsanız, uzun zamandır gitmediğiniz eski mahallenize bir ziyaret yapın. Bir zamanlar bayram harçlığınızla leblebi tozu, torpil, kaymak külahı ve çatapat aldığınız bakkalın yerinde şimdi muhtemelen bir A101 ya da BİM olduğunu hayal edin. Eski aşklarınızı düşünün ve terk edildiğiniz sahile geri dönün... İşte böyle anlar, yıkımın ne demek olduğunu hissettirir. Yıkım, tam da böyle bir şeydir.

Bu film, Kierkegaard’ın absürd kavramı ve Heidegger’in ölüm korkusu üzerinden derinlemesine bir okuma yapmayı mümkün kılıyor. Melankoli gezegenini iki farklı metafor olarak ele alabiliriz: birincisi melankoli duygusunun bir sembolü, ikincisi ise ölümün kaçınılmazlığının bir temsili.
Justine’in hikayesi, melankolinin bir insanı nasıl tükettiğini gösteriyor. İster kendine bir köpek bul, ister tamamen hedonist bir yaşam sür, melankoliden kaçış yok. Bu duygu, Justine’i ve ailesini yiyip bitiriyor. Bu durum, Kierkegaard’ın absürd kavramının anlaşılmasıyla ilişkilendirilebilir. Hayatın anlamsızlığı ve boş çabalarla dolu olması, Justine’in melankolisini besliyor. "Hayat yok olacak ve kimse bunu umursamayacak." ifadesi, bu anlamsızlığın altını çiziyor.
Filmin ikinci kısmı ise ölümün kaçınılmazlığına odaklanıyor. Ölüm kesin ve farklı karakterlerin buna tepkileri gösteriliyor. Claire, Heidegger’in "gossip" kavramıyla, yani gereksiz anlam yüklemeleriyle ölüm farkındalığını bastırmaya çalışıyor. Gezegen yaklaşırken, Claire hala şarap içip durumu görmezden gelmeye çalışıyor. Claire’in kocası ise, Sisifos mitosunda eleştirilen bir birey olarak karşımıza çıkıyor. Ölümü ve absürdü kavramış ama pes ediyor, intiharı seçiyor.
Justine ise burada bir "dasein" karakteri olarak öne çıkıyor. Ölümün farkında ve bunu olgunlukla karşılıyor. Kendi ölümüyle yüzleşiyor, tıpkı Claire’in bulduğu makalenin başlığı gibi. Ancak bu "dasein" birey, sonunda "das Man"e açılıyor ve ona "sihirli çadır"ı, yani dini sunuyor. Çocuk, deneyimsiz ve kolay inanır olduğu için son sahnede ağlamıyor. Çünkü bir dini var ve bu dinin onu yok olmaktan kurtaracağına inanmış durumda. Claire’in çadıra sığınması ise çaresizliğin bir ifadesi. İnançlı birçok insan gibi, Claire de ihtimal üzerine oynuyor. Bu, dinin en umutsuz anlarda bile bir umut ışığı sunabileceğini gösteriyor. "İnanırsam kaybedecek bir şeyim yok ama inanmazsam kaybedebilirim" düşüncesi, bu çaresizliği yansıtıyor.
Bu yorum, filmin sunduğu derinliklerin sadece yüzeysel bir incelemesi. Altını kazıdıkça daha fazla anlam ve yorum bulunabilir. Film, Dogville kadar etkileyici olmasa da, yine de oldukça başarılı bir yapım.

Yine ana karakterine uyuz olduğum başka film kadın ruhsuz tipsiz ve aşırı itici damat ise ergen veletler gibi kadın iki dokunduruyor bi hallere giriyor adam bu kadınla zaten 1 ay aynı evde geçmez hayat. Filmdeki karakterler bir cins ruhsuz film ruhsuz herşey ruhsuz zenginlerin can sıkıntısı hayata doymuşluklari vs saçma amaçlar peşinde koşmalar saçma sapan hayatlar film bunu iyi yansıtmış ruhunuz sal beni diye bagarabilir benden söylemesi

Film bu karantina günlerinde beni baya aldı götürdü. Sıkıcı olacağını düşünmüştüm fakat karakterlerin ruh hallerini anlamaya çalışarak izlendiği zaman film gerçekten keyif veriyor.Çoğu insan sıkıcı bulabilir. İzlediğinden bir anlam çıkarmak isteyen bir izleyici olarak film beni gayet iyi içine aldı. Ayrıca Kristen Dunstı oldukça başarılı buldum bunu yazmadan geçemeyeceğim....