Yüzleşme (Grâce à Dieu) 2018

BÖYLESİNE ÇOK ÖZEL BİR KONUYU ELE ALMAK BAŞTA ÜLKEMİZ OLMAK ÜZERE ÇOĞU YERDE ZORDUR. BU YÜZDEN TAKDİR EDİLECEK BİR ÇALIŞMA ANCAK KURGUSAL ZAYIFLIKLAR FİLMİN AKICILIĞINI ZAYIFLATMIŞ. YİNE DE İZLENMESİ GEREKTİĞİNİ DÜŞÜNÜYORUM.

Din adamlarının nasıl bir sapkınlığın içinde olduğu siyasetinde bunları korumasıyla dünyanın çoğu yerinde artan çocuk istismarı harika bir dille anlatıyor.izleyin

Yüzleşme ya da gerçek adıyla Tanrının Lütfuyla/İnşallah, dünden beri izlediğim 3. Ozon filmi ve bana şunları düşündürdü:
Franzt, Dans la Maison ve bu filmde yönetmenin anlatmak ve hikaye etmek, rivayet etmek üzerine düşündüğünü söyleyebiliriz. Yönetmen kendi yazdığı senaryolarla bize hikaye edilen, anlatılan, aktarılan ve genel kabul görmüş olgulara yeniden bakmamızı istiyor: Frantz'da Adrien, Frantz' a dair bir hikaye uydurur. Evde'de bütün olay zaten hikaye anlatmak üzeredir. Yüzleşme'de ise tacize uğrayan adamlar yaşadıklarını anlatır, epostalar, mektuplar okunur sürekli. Böylece bu üç filmde yönetmenin rivayetler, aktarımlar, hikayeler aracılığıyla bireysel anlatılar ve hikayelerden büyük anlatılara ve hikayelere yeniden bakmamızı istediğini söyleyebiliriz: Frantz'da milliyetçilik ve vatan; Evde'de aile; Yüzleşme'de ise dine dair büyük anlatılar, hikâyelerle durup düşünmemiz istenir: bu hikaye ve anlatılar gerçek midir? Yoksa yalan mı söylenmektedir? Sadece bir hikaye olabilirler mi? Böylece Haneke'nin görüntünün gerçekliği üzerinden gerçekliğin temsili ile ilgili olan derdi gibi, Ozon tarafından duyduklarımız ve okuduklarımız, dinlediklerimiz üzerine, doğru işitmek ve doğru anlatmak üzerine bir tema geliştirdiğini söyleyebiliriz, belki.
Film ilginç bir filmdi. Yüksek puan almamasının sebebinin yönetmenin hikaye anlatır bir tarzda dram havası yaratmak yerine hiç bir şekilde belgesele benzemeyen ama rivayeti bırakıp "belge" olmaya gayret eden bir tutum sergilemesi olduğunu düşünebiliriz.
Kesinlikle öneriyorum bu filmi

Dinlerin bu pisliklere, evladının kabahatini örten anneler gibi sahip çıkması ne ilginç. Filmde bu tüm çıplaklığıyla verilmiş. Mahvolan hayatlar önemsiz, kilisemiz çok yaşasın. 10,15 yıla kadar bizde de bu davalar patlayacak. Bakalım bizimkiler ne yapacak

çok iyi yönetilmiş ve çok iyi oynanmış bir film.hassas ve bıçak sırtı bir konuyu bu kadar dengeli,serinkanlı,sagduyulu ve aynı zamanda duygusal olarak etkileyici bir şekilde anlatmak kolay değil.

Bir rahibin çocuk istismarını anlatan, gerçek olaydan alınmış bir hikaye. Kiliseye ve vatikana çocuk istismarlarına yaklaşımları nedeniyle ciddi bir eleştiri var filmde. Boş bir yapım değil ama bence o puanı hak etmiyor.

fazla bişey değişmemiş yapan yaptığıyla kalıyor yapılan da yapıldığıyla.zaman aşımı 20 yıldan 30 yıla çıkmış ne işe yarayacaksa.ama tabii yine de kamuoyu oluşması filmin yapılması bile kiliseyi sorgulayıcı.izcilik sorun olmalı.